Waarom zouden we anonieme filmsnippers laten bungelen boven de afgrond van de vergetelheid? Schrijver, essayist en filmfanaat Peter Delpeut gaf gisteravond in een afgekoelde Desdemona tent antwoord op deze vraag. In zijn filmvoorstelling Pleidooi voor het treuzelen, naar zijn gelijknamige essaybundel, liet Delpeut de aanwezigen fragmenten zien van onbekende oorsprong. De film, die door Delpeut live van een voice over werd voorzien, was 'een schatkamer van onvermoede betekenis en schoonheid'. We zagen stukjes film van treinen, achtervolgingen, blote gymnastische oefeningen en over snelheid, ruimte en verbeelde visioenen van Maxim Gorki.
De opzet werkte perfect, de uitleg van Delpeut nam de kijker mee en zette aan tot treuzelen: stilstaan als een ander doorloopt. Met andere woorden: goed kijken, het getoonde laten inwerken en duiden.
Na de voorstelling ging Delpeut in gesprek met kunsthistoricus Hein Braaksma en het publiek. Het ronduit harststochtelijk gesprek zorgde voor nog meer interessante inzichten en het enthousiasme van Delpeut werkte aanstekelijk; de aanwezigen treuzelden de avond door, geholpen door het warme weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten